[el blog de como cuando uno suele por tendencia tratar de evitar caerse cuando como por error se tropieza con un borde de esos pequeños y escondidos y uno intenta sortear entonces la caída que le sigue y cuando sabe que no puede esquivar el golpe del piso le toca como girar para caer sobre el brazo protegiendo el pecho o con los brazos primero como queriendo ser fuertes pero el dolor igual se siente y ya cuando uno deja de pensar en cómo recibir el totazo es que se está o sobando o queriendo levantar]

29.10.14

sin título (abecedario) [texto rescatado]

antes bebía cúmulos dentados, encerrado frenéticamente, garganta hinchada, incluso joven.
kurdos lastimeros mordían naranjas ovaladas, pedazos quizás rozando sin tiempo una vedada walkiria.
xilemas yaciendo, zumbando.


* cuaderno de clase, última página, 2011.

22.10.14

Kavafis me conoce.

(foto extraída de aquí)



surcando las olas de una nostalgia trasnochada (por tardía, fétida y maldormida), caigo con toda voluntad en poemas que parecen atravesar el tiempo para describir mi propia ruina.
en esta ocasión, la antología de un griego.

DÍAS DE 1903 (*)
Nunca lo tendré de nuevo -todo aquello que tan pronto perdí...
los poéticos ojos... el pálido
rostro... en la penumbra de la calle....
Nunca tendré de nuevo -lo que la muerte me ofreció,
lo que tan fácilmente abandoné;
y que más tarde tanto desearía hasta sufrir.
Los poéticos ojos, el pálido rostro,
nunca hallaré de nuevo aquellos labios.


leyendo otras versiones halladas en internet, sobre todo una inglesa, reinterpreto la cosa:

DAYS OF 1903 (**)
I never found them again—all lost so quickly...
the poetic eyes, the pale face...
in the darkening street...
I never found them again—mine entirely by chance,
and so easily given up,
then longed for so painfully.
The poetic eyes, the pale face,
those lips—I never found them again.

como puede observarse, la variación del tiempo conjugado, ya no en futuro simple sino en un pasado simple, arroja aún más depresión a las palabras. y cómo el traductor español hizo una jugada maestra e hipertrágica cambiando "suerte" o "casualidad", por "muerte", tremendo ruido.

y como la ñoñez y el esnobismo me ganan, entendidos como la frustración de no haber podido continuar el curso de griego antiguo en la universidad por una tesis atravesada y el tiempo jugándome en contra, busqué un texto original con el cual practicar fonética (y sin entender mucho, para distraerme de esta tristeza pasajera).

Μέρες του 1903
Δεν τα ηύρα πια ξανά - τα τόσο γρήγορα χαμένα ....
τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό
το πρόσωπο .... στο νύχτωμα του δρόμου ....
Δεν τα ηύρα πια - τ' αποκρηθέντα κατά τύχην όλως,
που έτσι έυκολα παραίτησα;
και που κατόνι με αγωνίαν ήθελα.
Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο,
τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πια.


* Publicado en la antología "56 poemas", Traducción de José María Álvarez, Ed. Mondadori, Madrid, 1998)
** Publicado en "Collected Poems". Traducción por Edmund Keeley y Philip Sherrard. Editado por George Savidis. Princeton University Press, 1992)